Bu kez başka… Bu kez başka bir şey yapacağız. Yaratıcı Okurluk’ta harflerin tarihinden dünyayı değiştiren kitaplara dek gidip yazmaktan neredeyse hiç bahsetmediğimiz katılımcılarımızla bu kez birlikte yazacak, yazı üzerine konuşacak, yazının nasıl yazılacağını değil (ki onu bilen kim var acaba)…
Akademi Nar, sonbaharda büyük edebiyatın yanındaki duruşunu sürdürecek. * Yaz ortasında başlayıp büyük ilgiyle karşılanan kitap kulüplerimiz devam ediyor, bunun yanında atölyelerimizde de hız kesmiyoruz. Akademi Nar’a, edebiyatla ilgilenen herkesi bekleriz. Okur, yazar ya da okur yazar, fark etmez! Kitap kulüplerimiz…
İstanbul’da, Anadolu yakasında yaşayanların bildiği cümledir: “Haldun Taner’de buluşalım.” Balık ekmekçiler, vapur dumanları, çiçekçiler, büfeler arasına sıkışmış Kadıköy Meydanı’nda, insanlar ertesi gün buluşacakları yeri kararlaştırırken sıklıkla duyarsınız. Sahildeki o küçük tiyatro kastedilir: Haldun Taner Sahnesi. Değil mi ki yazar, insanları…
Rappelle-toi Barbara Il pleuvait sans cesse sur Brest ce jour-là… Şarkı böyle başlıyor… “Hatırla Barbara, o gün hiç durmamacasına yağıyordu yağmur Brest’e…” Devam ediyor: “ve sen o yağmurun altında gülümseyerek yürüyordun ışıl ışıl…” Böyle söylüyor usta Prevert’in şiiri. İlk duyduğumdan…
Hep aynı geçen günlerin ortasında, 2015 kışında, artık yazamadığım Sıfır’ın zaten berbat bir kitap olduğunu, altından kalkamayacağımı düşündüğüm, bir tanem Aslıhan Türel’in bana arada derede bir gün Yeniköy’de rakı içerken anlattığı çok can yakıcı bir hikâyenin peşine düşmüştüm… Öyle başladı…
Neden “Sıfır” diye çok sordular sana söyleşilerde. Ben soruyu onunla sınırlamak istemiyorum. İlhan Berk “harfler gibi bireylerdir sayılar, biçimleri de adlarıdır” diyor. Sıfırın içine her şeyi alması, yutan bir sayı olması; herhangi bir edimle yan yana yazıldığı zaman, biçim olarak…
Ayakkabı boyatmaktan hiç hoşlanmam. Ne o öyle lord gibi; bir ayağını büküp adamın sandığına koyarsın, öteki ayağında haşmet, hani bir de ellerin belinde olsa tam olacak! Kralları sevmem, onların uşakları olur, bizimse dostlarımız… Hiç tanımadığım birinin, ekmek parası için karşımda…
1 bizden doğacak küçüğün masalını yazarken haç oluyor kilisenin çatısında martı ile rüzgâr 2 üst üste orta kahve, şiir, çay, ıhlamur sana durdum gecelerce annesiz, yalansız 3 değmez diyordum, söz vermiştim kendime bir daha şiir yazmayacaktım hiçbir kadına 4 en…
* Çünkü uzun zaman, geceleri hep erkenden yattım. Çünkü hiç sevmiyordum, çok seviyordum çünkü. Çünkü kadınlar yollardan geçerken bana bakıyorlardı ve memelerini birbirinden ayıran çizgide ışıltılar vardı. Çünkü herkes, tüm kitapları okumuştu, herkes her şeyi biliyordu, bana okunacak bir şey…
Nar küçükken kirpikleriyle bakıyor uyurken yıldızlara Nar küçükken salıncakta kuğu seviniyor çocuklara Nar küçükken biraz kalıyor tabağında azıcık da yoksullara Nar küçükken deli dolu bir gül dalı dalıyordu bulutlara Nar küçükken her şey küçüktü, dünya uzanıyor uzaklara Nar küçükken büyüyor,…
Birinci bölümü çok uzun sürmüştü, bir yıl civarında. Ne olacağını bilemiyordum çünkü. İkinci bölüm başladığında arka odada, daha Nar üç günlüktü. Aslında öncesi de var ama o kadarını saymıyorum, yoksa on yıl eder, ezilirim altında. Sonrası o kadar hızlı…
Yazıyla geçen bir gününüz nasıl geçer? Nasıl programlarsınız? Aslında az ama sık çalışırım yazıya… Şöyle aktarayım. Gün benim için altı buçuk gibi başlar. Sabah insanıyımdır, gece ancak dizi, sinema izleyebiliyorum. Tartışma programı vs gibi çukurlara düşmeyeli üç yıl oldu, rahatım.…
Öncelikle daha kişisel bir soru ile başlayalım. Onur Caymaz kimdir? Onu yazmaya iten şey nedir? İnanın tam bilmiyorum, kimimdir, sezgisel… Kim olduğunu arayan biri diyelim. Bazen yazı yazan gölge, bazen düzeltmen, bazen editör, bazen kıyı kasabasında vahşi, bir insan nedir,…
Başıma bir şey gelmeyecekse aşırı Didem Madak sevgisinden sıkıldım mesela, şairlerin Türkiye’de ölmeden, ölünce de gerektiği gibi fark edilmemesinden sıkıldım. Neden olmasın, sıkılamaz mı insan, böyle bir hakkı yok mu? En azından şimdilik var, değil mi; tamam işte, o hakkı…
On yıl olmuş. Gencecik bir adamın, hayatın orta yerinde birden yapayalnız kalışının şiirleri.. Baktığımda şimdi ne çok ben, baktığımda şimdi, ben değilmişim gibi… Her şey burada yazılıdır… Yaz Tarifesi, 2. kez… * “yaz. sakız reçeli. tren penceresi. kırmızı gömlek.…
yaz bitti sevgilim anneler güzelliğini hatırlar babalar düştükleri yeri çocukların sende mavi pencere bende kırmızı kapı ne yapalım böyle, gitti çarşıda askerler, çorbacılar ferah perdede titreşen acemi şarkı alıngan vapurlarla yaldızdan kasımpatı kelimeler bile bitti, söylenmemişti suların genci bitti,…
Get every new post delivered to your Inbox
Join other followers