Havadan, sudan…
Röportaj: Fatma Yeşil Varlık, Ocak, 2016 Kitap “Alice ile Nuri” adlı öykü ile başlıyor. Öykünün sonuna eklediğiniz nottan (1999-2014) ve “1999 yılında başlayan hikaye, on beş yıl sonra, bir yılın son günleri kağıt üzerinde birikmişti.” cümlesinden hareketle; bu öyküyü on…
Çoksatar olmak beni üzer Bol ödüllü şair ve yazar Onur Caymaz, hepimizin görüp bazen başını çevirdiği bazen de unutmayı seçtiği anları, gelecek nesillere kalır umudu ve kaygısıyla “Herkes Yalnız”da öyküleştirmiş. Özlem Akalan – ozlemakalan@gmail.com Şair, öykücü, köşe yazarı, romancı, bilgisayar…
Alice, Harika Han, Çınarlı Palas… Varşova, ’87 kışı, Kieslowski… Çok âşık olanlar; minibüs kazaları, sonraki yazlar, çok sonraki… Homeros, armut memeli Helen, şerefsiz vatoz, Susuz Dede, leylak gülü… İsa Mesih, Mahir bıyıklı amca, beyaz yakalılar, kara gömülü kahveler. Gezi Parkı’nda…
Yazmak kişinin kendi başına, bağımsız yürüttüğü bir iş. Bu anlamda yazı yazmaya dair yol gösterici öğütler vermek her zaman itici geldi bana. Gelgelelim kendime yazı yazarken söylediğim şeyleri, kendi öğüt listemi burada sıralayabilirim. 1. Yazacaksan okumayı çok sev. Her şey…
-Kimseler tutamaz benim bu kadehi tuttuğum gibi…- Alkol, Homeros’un bin yıllarla tanımlanan zaman öncesi deyişlerinden Ömer Hayyam’ın rubailerine, Shakespeare’nin şiirsel oyunlarından, sonelerinden, onu tertemiz bir Türkçe ile dilimize kazandıran Can Yücel’in şiirlerine, kendi deyimiyle edebiyatımızın en “kuru” şairlerinden Attila İlhan’dan…
Hikâye kelimesi, Türkçeye Arapçadan gelip yerleşmiş. Kökeninde anlatma fiili bulunuyor, yani tahkiye etme… Ortada bir anlatma durumu varsa muhakkak ikinci bir kişi de gerekecektir, yani bir görüp okuyan veya ola ki duyup dinleyen. Hikâye ortaklaşmadır. Dinleyen denince hikâyenin yazılıp basılı…
Biletiniz Buraya Kadar adlı kitabından. İsmail Yergüz çevirisiyle. Alıntılar: Seni seviyorum dediğim zaman, bu sözlerle anlatmak istediğim şey, sana olan aşkım değil. Başka türlü soluk alamadığımı söylemek istiyorum sana. Çünkü insan aşık olunca, o yaşlı, sevgili gondol gibisi yoktur. Korku,…
Kardeşim Erdal, Müthiş sıkılıyorum… Daha kötüsü, insanlardan soğuyorum galiba… Oysa ben onlarsız, onlara güvenmeden edemem… Ama elimden ne gelir? Sevgiden, yakınlıktan, insanca davranmaktan anlayanlar o kadar az ki… Büsbütün kabalaşmaktansa, uzaklara gitmek daha iyi… Gitmiyorum herkesin olduğu meyhanelere… Gene on,…
18 yıl önce, henüz daha ortaokul öğrencisiyken televizyonlarda izlediğim o yangını, o yangını bu ülkeye yaşatanları, o yangının hesabını soramayanları, sormayanları, kısaca anayım isterim. Zira unutulmuyor. Unutmadım! Onlar, her gün başlarını yastıklarına koyduğunda rahat bir nefes aldıktan sonra çocuklar gibi…
Get every new post delivered to your Inbox
Join other followers
