Havadan, sudan…
18 yıl önce, henüz daha ortaokul öğrencisiyken televizyonlarda izlediğim o yangını, o yangını bu ülkeye yaşatanları, o yangının hesabını soramayanları, sormayanları, kısaca anayım isterim. Zira unutulmuyor. Unutmadım! Onlar, her gün başlarını yastıklarına koyduğunda rahat bir nefes aldıktan sonra çocuklar gibi…
Belki çıkar yollardan biri de bu: gözlerine bakmak sessizce, bir kıyıda uzaktan yaklaşan bir gemiyi bekler gibi, elinden tutmak o sıcaklığı ve yürümek, yürümek zamanı düşünmeden bastığın çakıl taşlarının hışırtısında. Hep söylerdin eskiden, biraz zaman tanısak belleğe, güzel bir unutuluşa…
“İşte bu yüzden, durma, yaz. Ne kadar içten olursan o kadar balon sanıp alkışlayacaklardır seni.” 1975 yılında, hiç kimsenin tanımadığı, ortaya çıkmamakta da direnen Emile Ajar diye birinin, bir romanı yayımlanır: La Vie Devant Soi (bir Vivet Kanetti harikalığı olarak Türkçeye Onca…
Get every new post delivered to your Inbox
Join other followers
